Juni 2008 Aangezien ik eigenlijk niet veel meer heb te over het leven met de ziekte A.L.S. heb ik besloten niet meer dagelijks een verslag te maken. Toch wil ik vooral voor andere nabestaande en dus lotgenoten en voor mensen die ons dagboek altijd trouw hebben gevolgt uit belangstelling niet in eens stoppen. Het leven gaat verder, en zo als onze leuze was " een dag niet gelachen is een dag niet geleefd" moeten we er proberen wat van te maken. Ik heb ervaren dat dit met vallen en opstaan gaat. Er zijn dagen dat je er zo door heen lijkt te wandelen maar er zijn ook dagen waarin het moeilijk is. Het is fijn om dan mensen om je heen te hebben die weten waar je over praat. Op momenten dat je verwacht dat je moeilijk zou kunnen krijgen gaat en goed en op hele onverwachte momenten, soms maar door een zin ben je de hele dag van slag. Ook het slapen gaat erg wisselend, met soms erg korte en onrustige nachten. Toch proberen we de goede dingen de boven toon te laten voeren en die goede dingen zijn er natuurlijk ook meer dan genoeg geweest. We hebben een vakantie geboekt en kijken daar naar uit. Helaas werd Tamara deze maand ook een ervaring rijker toen ze op weg van huis naar school met haar fiets gevallen is. Na een bezoek aan de huisarts en het ziekenhuis bleek dat ze haar pols gebroken had. Ze moet in totaal vier weken in het gips, maar met wat geluk is ze daar voor onze vakantie van verlost zodat ze weer kan zwemmen. Met de nodige hulp is ook de achter tuin inmiddels klaar en was het heerlijk om soms even lekker te kunnen genieten van een voor mij ongekende rust. Op naar een nieuwe maand en kijken wat deze voor ons in petto heeft.
