Afgelopen zaterdag is vredig maar veel te jong ingeslapen Riet Burgers-Huntjens. Ze overleed na een langdurige ziekte die zij, met veel steun van de mensen om haar heen, op een bewonderwaardige wijze heeft gedragen. Riet was onlangs 25 jaar getrouwd met Theo Burgers en trotse moeder van Nicole en Tamara.
Ze werd op 9 maart 1960 geboren in Beek (L) en groeit daar op samen met haar drie broers. Al vroeg i er haar passie voor muziek die altijd als een rode draad door haar leven zou lopen, haar prachtige helder sopraanstem als een klokje zo zuiver. Vele zullen zich het lied Ave Maria herinneren dat Riet zong voor familie en kennisen bij vele geledenheden.
Toen ze naar haar huwelijk op 17 december 1982 Beek voor Millingen verruilde, werd ze later lid van het koor Herfstklanken. Trouw en vol overgave volgde ze de repetities, ook toen ze door haar ziekte gebonde was aan haar rolstoel.
De zorg voor haar gezing stond bovenaan. Nicole en Tamara konden met alle vragen bij haar terecht. Maar ook Theo, met zijn chronische ziekte, stond ze bij en ze was er voor hem zoals hij er voor haar was toen zij ziek werd. Behalve zorgzaam was ze attent, blij met de kleine dingen en positief ingesteld. Volhardend, dapper en moedig: kenmerken van Riet.
Hummor was een belangrijk ingrediënt in haar relatie met Theo. Ook de humor in kunnen zien van de beperkingen, de misverstanden die een gebrekkige communincatie kan geven. Het hielp hen om bij iedere tegenslag weer op te krabbelen en door te gaan.
Op haar overlijdensbericht staat de zee. Theo en Riet hadden iets met de zee. De symboliek van de eb en vloed van het leven, de golven in het bestaan, de beweging: storm en kalmte. Ook de vrijheid en openheid dien in hun relatie kenmerkend was in hun houding naar elkaar en naar de buitenwereld.
Riet was een grote fan van het t.v. programma "touched by an angel". Ze geloofde dat iedereen een beschermengel had die een arm om je heen slaat in zware tijden, die er altijd voor je is en je onvoorwaardelijk steunt. Engelen die ook verbeeld werden als duiven die opvliegen, de vlucht naar de zon en het land achter de regenboog, achter de horizon.
Ze was vanaf 2005 afhankelijk van ademhalingsondersteuning en had 24 uurs zorg nodig. Vooral Theo, de kinderen en Monique maar ook hun huisarts dr. Janssen en de mensen van de thuiszorg en de nachtzorg waren belangrijke partners in dit ziekteprocens.
Ook de laatse dagen heeft ze moedig gestreden om er alles uit te halen maar kwam ook tot het besef dat het goed is.
Ze zal ontzettend gemist worden.
